Vandaag precies 7 dagen geleden hoorden per toeval wij dat een groot deel van de Kloostertuin (en Vriendentuin) die wij beheren was verkocht. Nou wisten wij dat op het perceel naast ons gebouwd zou worden, maar dat het ook ons deel zou beslaan kwam totáál onverwacht. En mensen die ons kennen weten dat wij goed op de hoogte zijn van wat er gaande is in onze omgeving. Alle gewassen ingezaaid, bloemen op het punt van bloeien…

Vandaag precies 2 dagen geleden hoorden wij dat het betreffende stuk tuin de dag (!) erna volledig zou worden afgegraven. Alle gewassen ingezaaid, bloemen op het punt van bloeien…

Vandaag precies 1 dag geleden stond er een groep -onze groep- mensen klaar om alle planten die op het verkochte stuk stonden uit te graven en te herplaatsen omdat een paar uur later de bulldozer zijn werk moest doen. Overruled door de snelheid van het proces.

Wij vinden hier van alles van, voelen hier van alles bij en hebben alles gedaan wat in onze macht ligt om het anders te laten zijn. Wellicht op een ander tijdstip ruimte om daar op in te gaan en te kijken naar alternatieven. Maar gisteravond overheerste vooral een ongelofelijk trots gevoel: wát een saamhorigheid, wát een kracht en wát een positiviteit. Dit is waar het echt om gaat en dat neemt geen projectontwikkelaar of grootgrondbezitter ons af.

En vandaag? Vandaag zijn vier bulldozers met ‘het grote werk’ gestart. Maar vandaag hebben wij ook alle gewassen herplant en focussen we ons vooral op de bloemen op het punt van bloeien…

Wordt ongetwijfeld vervolgd…